düşüş

benim yalnızlığım çokluk içinde
dünyadayım
ve kendimi
bulutundan ayrılmış bir yağmur damlası kadar yalnız hissediyorum
onun savruluşu toprağa
benim savruluşum toprağa
savruluşumuz
yaşayışımızı andırıyor
kafama bastırıyor birileri
kavramlarımın kapılarına dayanmış
ben
ötekine yaslanarak uzaklaşıyor kendinden
hiçlik kokusu yayılıyor ereklerden
dün
kalbime en yakın yerde
gömleğimin sol üst cebinde ufalanıyor
düşüşüm rüzgarlara dokunarak gerçekleşiyor
oysa bir yudum su serinliği dudaklarım
dört duvar
arasında çarpışıyor yankılar
eksiksiz sahip olduğum
ve eksiksiz sevebileceğim ben
kendimim
kuyruğundan kavrayıp zamanın
bir köşede haddini bildirmeliyim

Share artikel ke :

Facebook Twitter Google+