Cuma, Şubat 01, 2013
ten ve toprak
zaman geçiyor
mevsimler bir döngü oluşturmuş peşi sıra
biri ötekinin ardına bağlanmış sürüklüyorlar birbirlerini
her an sıkılmadan, üşenmeden ve hiç vazgeçmeden
bir bebeğin annesinin seslenişine doğru attığı adımlarla karşılıyoruz hayatı ve her şeyi, büyük bir umutla
O da bizi kucaklıyor, buyur ediliyoruz dünyaya
ilk 'sen'i tanıyoruz, sonra 'ben'i
benlik zamanın çekişiyle, geçmişin itişiyle, şimdinin geleceğe olan umuduyla sürüp gidiyor
bir şeyler oluyor bir yerlerde ve o bir şeyler, başka şeyleri de beraberinde getiriyor
birilerinin içinde bir şeyler debeleniyor
birileri ayna karşısında saçlarını düzeltiyor
birileri mahkeme karşısında suçlarını düzeltiyor
birileri ölüm karşısında kaçacak delik arıyor,
üstelik, sanki bunun için yerküreyi delik deşik ediyor
hiç ölmeyecekmiş gibi
teni toprağa değmeyecekmiş gibi
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilÖlüyorlar, unutuyoruz, öleceğiz, unutulacağız.
YanıtlaSilYeter ki daimi olanı unutmayalım... (:
mesele ölümü unutmamak ama yaşamak buna pek fırsat bırakmıyor :)
Sil